این پیام ظرف 5 ثانیه به طور خودکار منهدم خواهد شد!

«این پیام ظرف ۵ ثانیه به صورت خودکار منهدم خواهد شد»؛ شاید این پیام را در مجموعه تلویزیونی و بعدها سری فیلم های سینمایی «ماموریت ناممکن» دیده و شنیده باشید!
پیام هایی که به دلیلی قرارست فقط و فقط یک خواننده و مخاطب داشته باشند و با پایان ماموریتشان، به صورت خودکار خود را تخریب می کنند.

و یا

اما شاید فکر کنید که همه این ها در تخیلات سینمایی و داستان پردازی های اکشن اتفاق می افتد!
کاملا در اشتباه هستید(!) و شاید برای شما عجیب باشد اگر بگوییم که استفاده از مکانیزم های خودتخریبی یکی از موضوعات داغ علمی/دفاعی است که تا به امروز روند رشد آن ادامه داشته است.
اگر از مشتاقان علم و فناوری هستید، قطعا نام «دارپا» (یا آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی) را شنیده اید و شاهد ردپای آن در پیشرفته ترین تجهیزات دفاعی، نظامی و علمی بوده اید.
دو سال پیش، دارپا شروع به کار و توسعه روی الکترونیک خود نابودگر کرد تا راهی باشد که از افتادن دستگاه های پیشرفته نظامی به دست افراد غیرخودی و دشمن جلوگیری کند.
این پروژه ایکاروس نام دارد؛ پروژه ای به ارزش ۸ میلیون دلار و زمان بندی ۲۶ ماهه (در طی دوفاز)، نشان دهنده اهمیت بالای امنیت اطلاعاتی و فناوری است.
این نام از یک افسانه باستانی اقتباس شده است که شخصی قصد داشت با بال های پر آغشته به موم خود، به سمت خورشید پرواز کند که با نزدیک شدن به آن، بال های او ذوب شده و در نتیجه سقوط می کند.
اکنون آژانس قرارست ایده های جالبی را تحت عنوان پروژه ایکاروس به واقعیت نزدیک تر کند، پروژه ای که وظیفه اش توسعه وسایل نقلیه هوایی کوچک، بدون سرنشین، یکبار مصرف، بدون نیاز به باطری یا هرگونه منبع انرژی است که بتواند از یک هواپیما یا هلیکوپتر به بیرون پرتاب شود تا محموله مورد نظر را به یک منطقه ایزوله در هنگام وقوع سانحه رسانده و پس از انجام ماموریتش، بخار شده و به هوا برود.
تحویل لوازم حیاتی مورد نیاز بعد از بلایای طبیعی و یا به سربازان در میدان جنگ، همیشه به سادگی جمع آوری آنها درون یک جعبه با چتر نجات و هل دادن آن از پشت یک هواپیمای باری به سمت زمین نیست. اگر این لوازم ظریف، فاسد شدنی، و یا نیاز به فرود دقیق در محل مشخصی داشته باشند، سخت افزار و استفاده از فنون پیچیده تری مورد نیاز است.
متاسفانه، این فناوری دقیقا از نوعی است که دولت ایالات متحده ترجیح می دهد آن را از دست دشمنان به دور نگاه دارد و حتی در صورتی که این مورد مد نظر نباشد، بازیابی این گونه وسایل حمل کننده بار و بازگرداندن آن به مرحله قبل از پیشروی می تواند باعث دردسرهای تدارکاتی بزرگتری گردد تا اینکه آنها را دوباره بسازیم!
RQ-170 را به خاطر دارید؟ پهپاد جاسوسی فوق پیشرفته آمریکا که با برنامه ریزی دقیق کارشناسان ایرانی ازمدت ها پیش تحت نظر قرار گرفت و سرانجام در آذر ۱۳۹۰ بود که با سلامت نسبی به زمین نشانده شد.

آرکیو ۱۷۰ به دلیل حساسیت های تکنولوژیکی خود، مجهز به یک سیستم تخریب خودکار بود که به محض شکار شدن تمامی قطعات حساس خود را به شعله های آتش می بخشید تا شکارچیان هرگز از اسرار درونی آن باخبر نشوند. هرچند که تله ایرانی آنقدر زیرکانه و هوشمندانه بود که این مکانیزم خود تخریبی را هم خنثی کرد!
آرکیو۱۷۰ یک ویترین تمام عیار آخرین نسل فناوری دفاعی و هوافضایی ایالات متحده بود که به طرز هنرمندانه و غیرقابل باوری (برای آمریکایی ها) در دام کارشناسان ایرانی افتاد و هم اکنون با مهندسی معکوس، ایران نیز صاحب تمامی فناوری های آن -و حتی توسعه یافته تر- است.
کسی چه می داند؟ شاید همین شکست بزرگ بوده است که مقامات آمریکایی را برآن داشته که دستور اجرای پروژه ای در این ابعاد و بودجه را به دارپا بدهد؛ سامانه های یک بار مصرفی که فقط برای انجام یک ماموریت طراحی می شوند و پس از انجام آن، خود را نابود می کنند.
ایکاروس از نتایج موفقیت آمیز پروژه دیگر دارپا به نام “منابع قابل برنامه ریزی تخریبی” -که یک فصل جدیدی از طراحی سامانه های الکترونیکی خود تخریبی است و برای جلوگیری از دستیابی نیروهای دشمن به آنها، خود را تخریب می کنند- الهام گرفته شده و رشد یافته است.
بنا به گفته دارپا، در پروژه VAPR پنل های پلیمری توسعه داده شده است که مستقیما به گاز تبدیل می شوند و شامل نوارهای شیشه با ساختار داخلی سخت و پرتنشی هستند که از پدیده «قطره پرنس روپرت» الهام گرفته شده اند و با یک دستور الکترونیکی می تواند به پودر تبدیل شود.

مدیر برنامه های VAPR و ایکاروس؛ آقای تروی اولسون می گوید:«با پیشرفت هایی که در VAPR انجام شد، می توان تصور کرد که بشود سازه های بزرگتر و قوی تری را با استفاده از این مواد ساخت که بتوان برنامه ها، ابزار و کاربردهای گسترده ای را روی آن پیاده کرد و به جواب این سوال رسید که کدام یک می تواند مفیدتر و ضروری باشد که پس از استفاده، بی درنگ ناپدید شود؟ با بحث و گفت و گو با همکارانمان، ما قادر خواهیم بود تا آن چه که با ارزش تر باشد را شناسایی کرده و در مورد آن تصمیم گیری کنیم.»

بدیهی است تجهیزات ارسال هوایی که توسعه خواهند یافت باید شرایطی را دارا باشند. این شرایط شامل قابلیت رهاسازی بارهایی یه وزن حداکثری ۱٫۴ کیلوگرم از بالنی با ارتفاع پروازی حدود ۱۰ کیلومتر و با خطای حداکثر ۱۰ متری از نقطه هدف و برد عملیاتی ۱۵۰ کیلومتری می باشد.

این وسیله باید به طور کامل در طی ۴ ساعت پس از رساندن محصول، خود را نابود کند و درصورتی که زمان رهایش و تحویل محموله شبانگاهی باشد، ۳۰ دقیقه پس از گرگ و میش صبحگاهی (هنگامی که خورشید ۶ درجه زیر افق قرار دارد) فرآیند خودتخریبی آغاز شود.
با تمام این ویژگی ها، به نظر می رسد که ایکاروس می تواند طیف وسیعی از کاربردها را دربرگیرد؛ از رساندن غذا، داروهای فاسدشدنی مانند انسولین، آب و یا دیگر مواد به مکان های ایزوله شده توسط زلزله یا بیماری های خاص گرفته تا پشتیبانی از نیروهای نظامی در میدان جنگ.
در تمامی ماموریت ها، حامل ها پس از رساندن محموله خود بایستی یا بخار شوند و یا به پودر تبدیل شوند.
این شیوه و فرآیند، نه تنها از افتادن فناوری های پیچیده و جدید به دست افراد غیرخودی جلوگیری می کند، بلکه هزینه های انتقال و دیگر مشکلات محیطی و پشتیبانی را با حذف نیاز به بازکردن تجهیزات و انتقال دوباره آنها به مبدا را به حداقل می رساند.
اختراع مواد گذرا، ابداع راه های افزایش تولید آنها، و ترکیب این چالش ها با کنترل سخت افزاری و شرایط آیرودینامیکی برای رسیدن به امکان فرود مطمئن و دقیق –که ما در اینجا به آن نیازمندیم- این تلاش مهندسی را شکل می دهد.
با این حساب، فناوری و اطلاعات و اصول مهندسی در امنیت و بقای یک کشور آن چنان می تواند مفید و موثر باشد که طراحان آن حاضرند با کمال میل در کسری از ثانیه دست ساخته های خود را از بین ببرند خواه یک حافظه اطلاعاتی باشد، خواه یک هواپیمای غول پیکر.

[iconbox title=”” title_align=”center” content_align=”center” content_color=”#21c1d3″ align=”center” type=”vector” icon=”momizat-icon-pencil2″ icon_align_to=”title” size=”32″ icon_color=”#1e73be” icon_color_hover=”#25cdea” icon_animation=”fadeInDownBig”]تالیف/ترجمه/گردآوری: علی خورشیدی بنام – تولید شده به سفارش خبرگزاری «علمنا»[/iconbox]

مشاهده مقاله در علمنا